Η κατοικία στο ιστορικό κέντρο της Κηφισιάς, χτισμένη τη δεκαετία του ’80 είχε προκύψει από διαδοχικές προσθήκες χωρίς γεωμετρική σαφήνεια. Ζητήθηκε η ριζική ανακαίνισή της με τη προσθήκη στη δόμηση των ημιυπαίθριων χώρων και την ενεργειακή της αναβάθμιση. Με αφορμή την εξωτερική επένδυση του κτιρίου με θερμομονωτικές πλάκες επιχειρείται η αποσαφηνοποίηση της μορφής της κατοικίας. Στο εσωτερικό της, ο κατακερματισμένος ισόγειος χώρος ενοποιείται. Μεγάλες μπαλκονόπορτες και διαμπερείς χώροι αποκαλύπτουν την αξία ενοποίησης της καθημερινής ζωής με το κήπο, μια αξία που στερούνταν η κατοικία από τη γέννησή της. Η επιλεκτική χρήση της τσιμεντοκονίας σε κάποιους τοίχους όπως και η κατασκευή του τζακιού, σηματοδοτεί την ύπαρξη ενός δεύτερου συστήματος που συνδιαλέγεται με τους λευκούς τοίχους του σπιτιού. Οι κρυφοί φωτισμοί στην οροφή συντείνουν στη διάρρηξη των ορίων του εσωτερικού χώρου.